Ahmet Volkan Şiirleri - Şair Ahmet Volkan

Bir mekan aldatmacasıydı bu yaşadığım
İzâfiyet teorilerine takılı
Zaman kaybıydı aşklarım.
4 koca kış
Artı vektörel toplamıydı kazıkların.

Neden bahsedeyim
Freud’un yalanlarından mı
Tutsak özgürlüklerden bu yana
Ne mi kaldı?

Tarih kokla biraz

Yıllar acımasız, yıllar güçlü
Çekip gider gözünün içine baka baka.
Kaptırırsan kendini
Kaybeden hep sen olursun
Farketmezsin bile ezildiğini bir an olsun.

Gün usulca batarken penceremden
Yine hüzünlerde yüreğim
Bakma sen bana
Sadece sen zannediyorum ışığı,
Bu yüzden, lambayı kapatmadan uyurum ben.

Silahlı süvariler dolaşıyordu karanlıkta,
Bir gölge gibi peşimdeydi ölüm,
Sevgi ise yürek derinliğinde.
Bir ceset kadar duygusal,
Bir mahkum kadar özgürdüm o an
Ölüm yaklaşıyordu!

Genç Haham ayrılır sevdiğinden
Yolculuk vardır ve ayrılık zamanıdır
Yollar uzak ve tozlu gider gurbete.
Zaman olmuş, esir düşmüş,
Ve zindanda talebe olmuştur
Zamanın Papa’sına.

Mekansız yazgıların tablosudur
İşte karakalem
Hangi aşkın karartısıdır bu
Mantık dışı insani sendromlar..

Mekansız bir millettir

Dile kolaydır geçirdiğim süre
gönlüm her günü bir çentikle çizer
darılırım, umursarım, unuturum
sövmem asla, sabi kalırım
durduğum yerden hayat geçer.

Adını bilmediğin çiçekler topluyordun yakana
Sahipsiz paketlerini,
Uzak garlarda açıyordun,
Serin gövde yaşayıp
İyotlu tuz basıyordun denize,
Ardından masum sanık gibi,

Yaşamak, insan gibi yaşamak, hayvandan farklıca.
Öyle ki, kahrolacak ve çirkinleştirilmiş dehlizlerde kaybolmadan.
Ve sevmek.. ancak insan olduktan sonra..