Ahmet Nejat Alperen Şiirleri - Şair Ahme ...

Kendi sesime yabancılaştım.
Ağzımdan dökülen kelimeler,
Sanki başka bir ağzın emaneti.
Boğazımda tanıdık değil, misafir.

Ne zaman konuşsam,

Sessiz bir rüzgâr gibi
Esip geçtin içimden,
Bir gölge bıraktın
Kalbimin tam derininden.
Nereye baksam şimdi
Sensin her köşede,

Sessiz Çiçek

Ruhumda açan en sessiz çiçektin sen,
Zamanın suskunlukla yoğrulduğu bir demde.
Bir gülüşünle aydınlanır karanlık yönlerim,
Bir bakışınla susar içimdeki fırtına.

Gözlerimde bir çığlık, sessiz ve derin,
Kalbimde bir dargınlık, anlam veremediğim.
Sözcükler yetmiyor anlatmaya içimdeki hüznü,
Sessiz çığlıklarla dolar dolup taşan duygular.

Bir yıldız kayar gecenin karanlığında,

Avuçlarımda gece dökülür ışık gibi
Kalbim kırık bir hece ölümsüz sancı gibi
Her nefes adını taşır rüzgarla haber gibi
Sen orada susarken ben burda suskun dibi

Gece fısıldar sırları yastığa her uykuya

Ölüm işte devasa bir ayraç,
Cümleleri yarım bırakan bir sancı,
Her nokta, bir veda sessizliğinde,
Düşer göğe, yıldızlardan uzak.

Ruh, bedenden ince bir kıvrımla sıyrılır,

Konuşuyorum...
Kelimelerim avucumdan dökülüyor,
Cama vuran çaresiz bir yağmur.
Sen sadece ıslaklığı görüyorsun,
Tıkırtıyı duyuyorsun, fırtınayı değil.

Bu sensiz gemi belki de bir umudun izini sürer
Bilinmez diyarlara götürür, uzaklara sürükler.
Kim bilir hangi sırları içinde taşır ,
Kim bilir hangi hayallere kapı aralar.

Sensiz gemi, sana bakarken düşünceliyim,

Sen gittin gideli,
Sessiz kaldı yollar.
İzlerin karla örtüldü,
Gönlümde yarım kalan dostluklar.

Gökyüzü gri, ağlıyor bulutlar,

Sessiz kaldırımlarda yürüyorum
Kimse yok, sadece ben ve ay
Sessiz kaldırımlarda düşünüyorum
Kimse duymuyor, sadece ben ve rüzgar.

Sessiz kaldırımlarda anılar canlanıyor