Ahmet Güven Şiirleri - Şair Ahmet Güven

QULEFÎR

Keçê rabe der sibe ye
Royê daye ser malêye
Min te re anî qulefîr
Bîna xweyî çi xweş te ye

İçtim dünyanın zehrini
Her çiçekte balım vardı
Sana demem o ki usta
Ben acıyı bal edemedim

Bahar ne güzel gülüm
Sevda ne güzel
Elin elime değer
Yüreğime kan damlar
Sevdana ben kurban
Al beni de götür

Bir seher vaktinde geçtiydim buradan
Sevgin içerimde gözüm üstünde
Bir keklik konmuştu pınarın üstünde
Keklik su içer gözün üstünde

Kalkmışta gidiyor o dostun göçü

Ben bir şairim
Tarafım arkadaş
Emekten,eşitlikten yana

Kim vurur benim koluma zincir
Kim keser dilimi

Gelir benim sevdiğim gelir
Darda bırakmaz beni
Ellerinde kır çiçekleri
Kollarında baharı gül getirir bana

Gelir benim sevdiğim gelir

Sen gidersen
Saçlarımı avuçlarıma toplar
Ağlarım
Yüreğim yanar

Boyuna güler yüzlü kitaplar
Okunmuyor be Hayyam
Karamsar değilim ama
Pek ışık da gözükmüyor

Savaşlar,hastalıklar,açlık

RİNDİKA MİN

Jorda têye min nasnekir
Çi di dil de min pirs nekir
Qatek kincê boz lêbû
Min têra xwe mêze nekir

‘’ÖNCE İNSAN’’

Anadolu’da ete kemiğe bürünen özlü bir deyiştir’’önce insan’’kavramı.Resmi idoloji tarihi kendisine uygun olarak başlatmasa,okyanusta kulaç atmanın göletlerde boğulmaya
benzemediğini daha iyi göreceğiz.Çünkü Anadolu koca bir deryadır.Uygarlıklara beşiklik etmiş kavimler kapısıdır.Bilim ve sanatla oluşan insanlığın kültürel mirası
bu toprakların zenginliğidir.Bu zenginliği özümsemiş insan için ‘’önce insan’’demekten daha doğal bişey olamaz.