Âh u Zâr Şiiri - Erdem Calikoglu

N’ola kim yârânın cemâlini bir dem görebilsem,
Rûy-i zîbâsına pervâne gibi cân verebilsem.
Lîk hicrân girdâbında ser-gerdânım nihâyetsiz,
Ne bir dürr-i kevser içtim, ne de lütfunu bilebilsem.

Âh ki, mestân idüb ser-mest oldum aşkın bâdesinden,
Ne hâkde karar var şimdi, ne nârın âteşinden.
Bî-çâreyim, aşkınla tutuşup yanar cism ü cânım,
Ser-menzilim mâlum değil, kayboldum bu gidişten.

Sordum mürşidân meclisinde, bu dert kime derman?
Dediler: “Aşkı bulan, fânî olur, kalmaz bir nişan.”
Gör ki, ben de silindim, gâib oldum aşk deryâsında,
Şimdi ne ismim bellidir, ne de kalmıştır bir âsârân.

Gecelerde nâle eder, giryân olur bu gönlüm,
Cümle âlem gaflet uykusunda, nâr içinde ben mâzlum.
Ne bir nidaya kulak var, ne bir cânân sormakta,
Hâlimi ancak bilen O’dur, âhım yetmez mi makbûlüm?

Gör nice bir cân-ı pür-melâl, elemle yoğrulmuş,
Terk-i diyâr eylemiş, gam tufanına savrulmuş.
Yâ Râb, hâlimi sen bilirsin, bu hicran biter mi?
Yoksa hep sergerdân olup aşk derdinde yoğrulmuş?