Ah Bu Kediler Şiiri - Ahmet Zeytinci

Kimi kediler sevdirmez kendilerini, kimi insanlarında aynen sevdirmediği gibi. Nankörde derler ya kedilere ki insanların yakıştırması, büyük bir iftirasıdır kedi milletine... Mahkemeye verse kedi milleti insanoğlunu, ’’Bunlar işte bize nankör diyenler Hakimim.’’ diye, kesinlikle yüklü miktarda tazminat alırlar, diyeyim size...

Öyle severim, iş yerindeki sokak kedilerinin hepsini. Kimisi yüz verir, kimi pas verir, kimisi de hiç iplemez. O iplemeyenleri zaten kolay kolay sevemezsiniz de... La der illa demezler. Kedi doğup da gözleri açıldığı zaman yakalayıp sevdiyseniz, sonrasında da seversiniz, yok eliniz değmediyse bir daha kolay kolay değdirmezler...

Şimdilerde bir sürü yavrumuz var iş yerinde. Kimini sahiplendiriyoruz, kimisi de bizim oralarda büyüyor, gelişiyor, mahallemizin zibidileri listesine adını yazdırıyor altın harflerle... Ben de o zibidileri çok seviyorum...

Geçmişte çok sevdiğim efsane diyebileceğim kediler vardı. Bir çoğu arabaların altında kalıp ezildiler, terki dünya ettiler... Bunların yerden omzuma atlayanı vardı, dükkandan hiç çıkmayanı vardı, makinelerimin üstünde gezip teftiş yapanı vardı...

Üzülüyor insan gerçekten. Böyle bir durumu evlerinde uzun yıllar kedi, köpek besleyenlere daha iyi bilirler... Her ne kadar nüfusunuza geçirmeseniz de, sizin bir parçanızdır onlar. Kaybettiniz mi bir şekilde, bir parçanız eksilmiş olur hayatınızdan...

İşyerinde ki kapımın önünde her zaman suları hazırdır. Her gün tazelerim belli aralıklarla... Zaman zaman tavuk salamı ya da başka başka yemekleri önlerine koyarım. Güzel, asil hayvanlardır kediler. Bir an da elektriğinizi alıp size sekine salarlar, hele bir kucağınıza alın, görürsünüz...