Ağustos'ta Öldürülen Çocuk

En kalleş ölüm zamansız olan ölüm
Köylere düşen kor ateş,
Üzerime sürülen
Panzer,
Henüz yedi yaşındayım
Günahım ne,
Çocuk olmam mı?
Kürt olmam mı?
Devlet
Ölümle yargıladı beni
Gün sıkıntılı gece sıkıntılı,
Benzim sararıp-soldu…
Ağustos’ta üşüyorum,
Kan-revan içindeyim,
Sırtımda kurşun ardımda oyuncaklarım kaldı!

Ey beyler bırakın bize dayattığınız kirli savaşı,
Artık anneler ağlamasın,
Toprak yanmasın
Yas tutulmasın
Her bir köşesi kan kokan
Hazro’da,
Cizre’de,
Başkale’de,
Biz çocuklar endişesiz oyunumuzu oynayalım.

Adım Baran Çağıl yaşım ise çok küçük
Doğduğum günden beri,
Her Kürdistanlı
Çocuk gibi,
Tespiti kuvvetle sabit,
Kurşunların hedefindeyim,
Diyarbakır duysun bu sabah devlet öldürdü beni.

Ağzından salya sümük akan düzen ne ettin bana?
Vurdun,
Katlettin,
Parçaladın beni…
Bedenim soğudu,
Ölüm içimde buz kesildi;
Bağırtılarımı, feryadımı yuttum,
Sessiz çığlığım büyüdü ben ne çok yalnızım şimdi.

Yıkıldım, içimdeki kurşun dağladı beni;
Anneciğim çaresiz,
Sefil bakışlarıyla
Ölü bedenime ağıt yakıyor,
Ateşi sönmeyen
Ülkemde,
Köyümde,
Her yerde,
Biz çocukları ne çok öldürdün yıkılası faşist devlet.

İstanbul
31.08.2015
İstanbul