Bazı yükler konuşularak hafiflemez. Taşınır. Sessizce. İnsan zamanla şunu öğrenir: Her acı bağırmaz, çoğu içerde büyür. Geceler uzadıkça düşünceler keskinleşir; insan kendinden kaçamaz, çünkü en ağır yüzleşme hep içtedir.
Yorulmak bir zayıflık değildir. Ama durmak bazen tehlikelidir. Çünkü durduğun yerde karanlık birikir. Bu yüzden insan, gücü kalmasa bile yürür. İleri gitmek için değil; geride kalmamak için.
Beklemek sabır değildir. Beklemek, içinde sürekli çöken bir ağırlıktır. Günler geçer, zaman ilerler ama bazı şeyler yerinden oynamaz. İşte o an anlarsın: Umut bazen bir ışık değil, sadece karanlığa teslim olmamaktır.
Dışarıdan bakıldığında dağınık sanılan her şey, aslında bir düzenin içindedir. Acılar, yorgunluklar, suskunluklar… Hepsi aynı çizgide durur. İnsan parçalanmaz; sadece sertleşir.
Vahdet için bu bir çöküş değil. Bu, ayakta kalmanın en sessiz hâlidir. Kimse fark etmez, alkışlamaz. Ama insan bilir: Karanlığın içinden geçebilen, artık kolay yıkılmaz.
06.12.2025
Ali PakyardımKayıt Tarihi : 24.12.2025 00:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!