Ağır Kesik Şiiri - Beşir Sevim

yanan kibritin
boynunu bükmesi bir tükenişti
…gördüm.

o büyük suskuyla düştü
korunaksız balkonlardan ömrüm.

camın kenarından
girdi içeriye o karanlık.

or’dan düştü bu serçe,
bu suç…

kendini tellerinden kanatan
bir kemanın sesiyle
kalbimdeki çatlağı büyüterek
nasıl da geçiyor zaman.

ki et ve kan
hoşnutluğu değil tenimde yatan
öyle bakma, çok eski sevdim.

sondan başladık söz’e
şimdi başa dönelim.

her ne varsa yalan…

bir yılan sayıklar
kendileriyle bu rüyâda,
tüm yalanları kadınlar
çiçek kılığında saklar.

bur’da uzak
“gözlerini kısıp ardından bakmak-“
-la başlar… yol uzar

çünkü sabır,
boşluğa ipek tellerle yaslanır
diye…söz,
dirimin ölüme kınsız yasıdır.

hayat! ölü biri gibi uzuyor gövden
irinler, siyahlar akıyor
uykusu ağır kesiklerinden
kendini tekrar ederse
aynalarda suretler
şehirlerin arka yüzlerinde
iç çekişini saklar gölgeler.

her şeyi ben inkâr ettim râvî
artık ters çevirme kum saatini.

yol gitmeye meyillidir,
belli bir
vakti yoktur akıp gitmenin
ne gündüzdür
ne de gece…

mesafelere yol taşıyorum işte
uzak yakına gelebilsin diye

diye…