Ağabey, bu paraya hangi memleket olur?

Şişede durduğu gibi durmadığı bir akşamın, baş ağrılı sabahında
başarılı bir hamle ile kendimi gişede bulmuş
cebimin dibindeki kazıntı bozuklukları uzatarak
“ağabey bu parayla hangi memleket olur? ” demiştim de
“bu parayla tuvalete bile gidemezsin ama…” diye başlayan
bir kıyak neticesinde kendimi gurbete attırmıştım.

Daha hayat nedir bilmeden, belki de bir ömür sürecek seyahatin ilk vukuatıydı bu. Küçüktüm ve hatta küçücüktüm. Top oynamadan acıkmayı öğrendim evvela...Üşümeyi, titremeyi…
Var kelimesini hiç bilmediğimden,yokluğun sıradanlığına alıştım.

Cebimdeki kazıntı bozukluk çoğaldıkça, bir şehir, bir şehir daha derken onlarca, yüzlerce şehir ve yine tabi olarak onlarca, yüzlerce insan soktum hayatıma.. Ve lakin, gözlerimdeki nehrin yanaklarımdaki aşina güzergahına bent olabilmeyi hiç başaramadım Gözyaşlarımla yıkandım. Hep temiz kaldım…

Büyüdüğümüz, şekillendiğimiz karnı “ağaç kovuğu” zannedenlerin kumpasında kaybettikçe kazanarak geldim bu yaşlara...
…ve düzenin adamcıklarına söyleyecek iki çift lafım hep oldu…

Oldu da bu kez biraz daha farklı sanki…gişeye bozukluk uzattığım anki ben, ölüyor... Hezimet yahut zafer zaviyesinden hiç bakmadığım hayat ilk defa berbat gelmeye başlıyor…

Bu son yenilgim değil elbette, ilk kazanımım da olmayacak biliyorum. Amma yoruldum mu ne! İlk defa “yeter! ” şarkısını mırıldanmaya başladım gayri ihtiyari…

Hadi başlasın Kürdilihicazkar;
“Bitmez tükenmez bu dert ömür diyorlar buna
Bu gece mehtâb gibi aşkım da bitse suda
Gönlüm uyusun sesinde gel dokunma şuna
Bu gece mehtâb gibi aşkım da bitse suda”