Affetme Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Katilini affeden herkes tekrar tekrar ölmeye mahkûmdur.
Ben iyi niyetlerimi, iyi olduğunu sandığım insanların avuç içlerini hissedince anladım sırtımda.
Şimdi kimse gelip bana "Yanındayım" demesin,
Gölgeler güneş batınca kaybolur.

Hiç kimse yapılan iyiliği inkâr edecek kadar nankör birine tekrar güvenmez.
Güven tek kullanımlıktır.
Kuşlar uçarken rüzgâra değil kanatlarına güvenir.
Hayatın paradoksları vardır.
Senin benim avuçlarımdan kayıp düşmen
Sakarlık değil; hak ediştir.
Hiç kimse bile isteye gitmez,
Biri iter, biri gider.

Kalbin kırıldığı yerden toparlanmaz,
İçine dökülen sessizlik taşlaşır.
Affetmemeyi seçmek direniştir
Ve bazen hayatta kalmanın tek yoludur.
Her düşüş yeni bir kalkış yaratmaz,
Bazıları düştüğü yerde kalmayı hak eder.
İnsan unutmaz, sadece alışır,
Ama alışmak kabullenmek değildir.
İçindeki öfke küle döner belki ama
Rüzgâr esecek olsa yeniden alevlenir.

Bazen en büyük iyilik affetmemektir,
Kendine saygını korumanın sessiz bir haykırışıdır.
Çünkü herkes hak ettiği kadar kalır insanın hayatında
Ve bazıları sadece unutulmayı hak eder.

Hayat seçimlerden ibarettir.
Affetmemeyi seçmek bir duruştur,
Kalbin duvarlarına kazınmış bir manifestodur.
Katilini affeden herkes, kendi mezar taşını yontar,
Tekrar tekrar ölmenin adıdır bu.

Gölgeler yalnızca aydınlığın ihanetidir.
Güneş batar, gölgeler kaybolur,
Ve yalnızlık kalır geriye,
İnsanın tek sadık dostudur.
Affetmek bir insanin kendine bedenine ruhuna ihanetidir.
Affetme.
Bırak herkes hakettigini yaşasın
Ne bir eksik,
Ne bir fazla...
03.02.2025 13:41