Adsız Şiiri - Seyide Doyran

karanlık bir bilinmeze bakarken ışıktan gözleriniz kamaşır,
ışık harelerinin büyüsü çeler aklınızı ve o yöne yürümeye başlarsınız.
kimsesiz değilsinizidir ama o yolda tek yürümek istersiniz.
yolun sonuna vardığınızda yaşayacağınız ne olursa olsun üzülmezsiniz,
kendi kahramanınız olmuşsunuzdur.
adı konmayan bir kahramanlıktır bu...
bilirsiniz ki adı konduğunda büyü bozulacaktır.

ve sen! ! !
adı konmayan diğer kahraman,
vahşi atlar gibi özgür kalmasını istediğim,
bazen kardeşim,
bazen çocuğum,
bazen abim,
bazen kız arkadaşım,
çoğu zamansa
yokluğunu içimde hissedib
tenini özlediğim...

adını koyamadığım,
koyduğumda fersah fersah kaçacağım,
kendi ışığının kahramanı nerdesin?