Adressiz Yolcu Şiiri - Kağan İşçen

koştuğum bir vedanın içinde
takvimsiz sürek avıyım
tüm dillere aykırı bir yorumla
ev çiçeğinin ölümü...

aramak unutulan bir imaydı
dudağının ucundan tufan
soğuk yağmuruyla ilk ve son yalanı
bölüşülmemiş rüyanın...

ve bu keşmekeş içinde eskidikçe
yenilenir şarkımızı
anlamaz olur yıldızlar
evler şaşkın nefesler suskun...

ağustos sonlarıyla karıştırırdım
peyzajsız gidişini
vakti yakın uğurlamalara
ağaçların bile karnı tok nedense...

gecenin sonunda sordum kendi kendime
niçin sonunda sorduğumu en başta olanı
gecenin sonunda yanıtsız...kuşlar bekliyorum
sabah dağlarına süresiz mevsimler müjdeleyecek...

şehire baktığım anlar gibisin hep
hem her şey var hem hiçbir şey yok
ve sokaklarında eksiksizleşir yalnızlığım
ve herkes tanıdık bir ben yabancıyım...

ömür abartısıyla ölüm sadeliği arasında
arada bir yerde işte bir ara sokak bir kitap arası
bir kapı aralığı... yazılması unutulmuş ama adı dillerde
söyleyeceğim bitirdiğimde bu şiiri...

balkonda ayağı kırık sandalye...sessizliği bozan çıtırtı
yaz mutsuzluklarına deva olmayan çay sohbetleri
birbirine gömülü binalardan medet uman adressiz yolcu
hepsi benim gibi...hepsi hiçbiri...