Adressiz Mektuplar 1 Şiiri - Handan Koca

Dostum Nihat
Yine yeni bir gün, yine bir imtihan daha başladı. Bakalım bugün yüz üzerinden kaç verecek bana yaşam denen serüven. Ben her güne yazarak başlıyorum. Yazdığım zaman günüm daha güzel geçiyor sizleri hep yanımda hissediyorum. Bazen sana bazen Hikmet Hanım a yazıyorum.
Azizim bazen düşünüyorum da bu hayatta yazacak iki kişiden başka kimsem yokmuş. Bu daha çok acı veriyor bana. Ben diyorum kimi kırdım, kimi üzdüm de bir vefa gösteremedi bana yakınlarım. Yaşadığım zaman içinde aksi bir insan da değildim ki, herkesi hoş tutmaya çalıştım. Hele kendi canımdan kanımdan olan çocuklarıma çok yakınıyorum. Ben onlara iyi bir baba olamadım mı ki beni eskimem için buraya bıraktılar. Suat arıyor bazen işlerin yoğunluğundan şikâyetçi oluyor ‘torununda seni özledi geleceğim en yakın zamanda’ diyor.
Diyor fakat nedense o dediği gün bir türlü gelmiyor. Bazen hediyeler gönderiyor çalıştığı şirketin elemanlarıyla. Kırılgan bir teşekkürle geri gönderiyorum elemanları. Zannedersem beni hep erteliyor Suat. Oysa ben onları sevmeyi hiç ertelememiştim ki azizim. Kendimden önce onları düşündüm hep. Hikmet Hanımla beraber onlar nasıl daha çok mutlu olurlar diye elimizden geleni yaptık ama yine yetmemiş bu onlara. Beni işe yaramayan bir eşya gibi kaldırıp attılar azizim bu çok zoruma gidiyor işte. Torunlarımı sevmeme izin vermediler, beni uzak gördüler kendilerinden. Oysa ben o kadar yakındım ki onlara kendilerinden bile. Suzan’ın da zararı yokmuş hem çalışıyor hem annelik yapıyormuş. Ara sıra arıyor ama aradığı zamanda hep yakınıyor, halimi sorarken bile ‘iyisindir babacım benden iyi olduğuna eminim artık bende oraya yerleşeceğim ne güzel kafa dinlerim ’ diyor. Haklı be Nihat burada düşünecek ve kendinle baş başa kalacağın o kadar çok zaman var ki. Kapatırken telefonu ‘bir isteğin var mı? ’ diyor. ‘yok’ diyorum oysa, biraz sevgi be kızım biraz ilgi istiyorum demek isterdim. Arkadaş partilerinizden biraz fedakârlık yapsanız bir saat erken çıksanız yeter. Saatlerce süren alışverişlerinizi biraz kısın. Hafta sonları bir uğrayın hiç olmazsa. Torunları çok özledim, sizi çok özledim demek istiyorum. Diyemiyorum Nihat hiçbirini söyleyemiyorum yok diyorum hiçbir şey yok. Siz yoksunuz Hikmet Hanım yok vefa yok sevgi yok. Onlar o kadar yoğunlar ki Nihat kalpleri biraz baba sevgisini taşıyamayacak kadar yorgun dünya meşakkatinden başka ilgilendikleri bir şeyleri yok. Yokluklarda onlar öyle yoksullar ki onlar üzülmemek elde değil azizim.
Azizim senden de şüpheye düşüyordum neredeyse Nihat bana kırıldı mı ki mektuplarıma cevap yazmıyor diyordum. Oysa sende gitmişin be Nihat olmadı gönüldaşım Hikmet Hanım da sen de beni beklemediniz. Ben kimi bekliyorum ki burada zannedersem bu sorunun tek yanıtı ölüm olacak. Üzülme azizim burada insan ölümden korkmuyor. Alışıyor zamanla, kim öldü kurtuldu deniyor adına kurtuldu. Doğru sessiz sesiz ölümü beklemektense acaba bugün mü yarın mı demektense bir an önce olduğu için kurtuldu deniyor. Geriye kalanlar yani biz kurtulacağımız günü bekliyoruz. İçim tükendi azizim kimsesizlikle savaşmaktan yoruldum. Oysa sen olsan ne güzel tavla atardık, Hikmet Hanım da bol köpüklü iki kahve yapardı bize.
Ardından tatlı tatlı sohbet ederdik bazen siyaset konuşurduk, bazen bahçedeki ekme dikme işinden.

Can dostum çok yazamıyorum artık yaşlılık işte çıkarıp atamıyorsun üzerinden kirli bir elbise gibi. Mektuplarımı yakıyor buradaki hemşire deli saçmasıymış ona göre. Bende saklıyorum. Yazdıktan sonra okuyorum tekrar tekrar zaman da geçiyor böylelikle iyide oluyor hani. Biliyorum sende Hikmet Hanım da okuyorsunuz mektuplarımı zaten hepsini teker teker zarfladım, sadece adres yok üzerlerinde birde pul masrafından kurtuluyorum.Sevgiyle kal azizim çıkıp hava alayım biraz ben yazarım yine………