Adını ansam Şiiri - Birkan Demirci

Özlem, içimde usulca büyüyen bir fısıltı,
sesini duymadığım ama eksikliğiyle var olan.
Bir zamanlar dokunduğum, şimdi uzakta,
gözlerimi kapattığımda gördüğüm bir hatıra.

Gecenin karanlığında sessizce belirir,
uykumda bile bulur beni, bırakmaz.
Bir koku gibi sinmiş her yana,
adını ansam bile hüzünle doluyor dünya.

Özlem, beklemek gibi, belki de hiç gelmeyeni,
bir el gibi uzanıp, boşluğa sarılmak,
ama yine de vazgeçemem ondan,
çünkü özlem, sevginin izidir aslında.

Bir sokak, bir şehir, bir gülüş ya da an,
hepsinde sen varsın, her şey sana çıkar.
Ve ben, her sabah, her akşam seni anarken,
öğrenirim, özlemek aslında hep sevmektir.