Adın Ne Senin? Şiiri - Elif Nuray

I.
Bu nasıl açıklanacak?
Ellerim artık toz tutmaz bir bahardır.
Çiçekli şiirler ile denk düşmek kayıp ülkeyken,
Aylardan mayısı göğsüme ilikleyen şüphesiz Hakk’tır.

Sesini bilmezken, derdini hiç…
Bahanecek bir kitabı arayıp bulmak sana,
İncecik bir telaşa koşup,
Yetişmek gibidir.

– …
– Merhaba
– …
– Evet ismim Elif
– …
– Biraz oturmaz mısınız?

Nasıl olur, baharın benimle işi ne?
Cenneti kim sürmüşse o güneşli yüzüne,
Gözlerine bal dökmüş, sen göremezsin.
Sesinde çekingen bir mihman oturuyor,
Adın ne senin?

II.
Mayıs’ın aslında on beş çektiğini kimseye açıklayamam,
Yana döne aradığım ilk şairin Rıdvan olduğunu da.
Lavanta kokan eşarbın taze fasulyeyle ilgisini, hiç…
Bahara adımın yazıldığını, ağzını diktiğim kuyuları,
Kelebeklerin ayaklarını… açıklayamam.

İçimin taşını mı kaldıracaksın, beni iyi tut.
İyi tut, çocuk gibidir ellerim.
Biraz daha kalsan? Gerçi kahvem de yok ki vereyim.
Yine de, kalsan biraz daha,
Ben çoğalıp erik ağacına, melhem ağacına hatta
Dönüşebilirim.

Korkarım ne olsa, bağışla, beni iyi tut;
Asırlık bir keder ağacak buradan.
Korkarım; sana doğru büyüyen bir ülke,
Mahcup boynumdan hiç olmadık bir şiir kurulacak.
Nefesim dar, ama son cümleye kadar tutabilirim.
Beni iyi tut, halsizim, düşebilirim…

Yüzünde bana ait bir şeyler var,
Adın Ali mi senin?

(İtibar Dergi, sayı 44)