Adige Batur Şiirleri - Şair Adige Batur

koş
güneş çıkmış
saçlarını sarart pencerede
esne biraz
gökyüzünün mahurluğunu fırsat bil
gül koy masaya

EVVELEN

Çölle ilgili her hikâye gibi bu hikâye de kuyuyla başlıyordu. Su, çölün kıymetlisiydi ve kuyu suyu bağrında taşıyordu. Su arayana Yusuf veriyordu bazen yahut ölümün eşiğindekine hayat… İhtiyar adam kuyuya yaklaşırken Yusuf bulmayı beklemiyordu elbet ama onu çölün en bilinmez köşesine atan kum fırtınasından sonra kuyuda hiç olmazsa bir damla umut bulabilirdi… Ama bunun yerine bir hikâye buldu. Yeryüzünde yaşamın başlamasıyla başlayan, bitmesiyle bitecek olan bir hikâye.


Titreyen elleriyle kuyunun ağzını kapayan büyükçe taşı kaldırmaya çalışırken taşın üzerindeki kadim zamanlara ait yazıyı gördü. Birden ürktü, kalbinin sıkıştığını hissetti. “Bir kuyunun ağzı neden kitabeyle kapatılır ki” diye düşündü. Sonra haline gülüp söylenmeye başladı: “Uçsuz bucaksız çölün, günlerce süren kum fırtınalarının ve susuzluğun durduramadığı ihtiyar kalbimi bir kör kuyu durduracaktı az daha.”Üç gün önce kervanı basan haramilerden kaçıp çölün derinliklerine doğru atıyla doludizgin giderken ilk kez kalbinin teklediğini hissetmişti. İki gün süren kum fırtınasının ardından ölüme bu kadar yaklaşmışken bu kuyu bir umut gibi karşısında duruyordu.İhtiyar, titreyen dudaklarıyla Allah’ın adını andıktan sonra tüm gücüyle kapağı açmak için yüklendi. Son gücünü son umudu için harcadığının farkındaydı. Ve kuyunun ağzını kapayan taş yavaş yavaş hareket etmeye başladığında ihtiyarın gözlerinin içi gülüyordu. Daha bir kuvvetle zorladığı kapağı yarıya kadar açtığında ise bir gariplik hissetti. Kuyunun karanlığı içinde bir kıpırdanma vardı. Daha iyi görebilmek için biraz eğildi. Gözleri karanlığa alışmaya başladığında kuyunun dibine doğru uzanan iki halat gördü. Halatların ucunda ayaklarından baş aşağı asılmış iki kişi duruyordu. Gözlerine inanamadı… Kuyuda asılı duranların hareket ettiklerini gördüğünde artık ayakları onu taşımaz oldu. Korkuyla yere yığılırken kalp atışları iyice zayıflamıştı. Kumların üzerine boylu boyunca uzanırken bu kumların mezarı olacağını anlamıştı. Son bir gayretle kelime-i şahadet getirirken, kuyudakiler “Muhammedun Rasulullah” kelamını duyduklarında irkildiler… Ayaklarından asılı duranlardan biri, diğerine: “Duydun mu? ” dedi heyecanla, “son peygamberin ismini söyledi.” “Evet” dedi diğeri, gözlerinin içi gülüyordu: “Demek ki kıyamet yakın ve cezamızın bitmesine az kaldı”

İLK

“Sizin bahçede ıhlamur çiçeği var mı? ”

“Ihlamur çiçek değil, ağaçtır! ”

-adınla başlıyorum, yeryüzünde tek sığınak-

misketlerim kaybolduğunda, sen bulurdun
ben çocukken.
uykum kaçsa, sen uyuturdun
senden gizli hiçbir şey yapamazdım

“bu yaşta hâlâ aşk peşinde misin,
diyen dostuma”

—Bilirsin
Şiirin de, aşk gibi bir yanı yalandır
Zaaftır,

ALLAH BİZE YETER…
Sahip olduklarınızın sizin olduğunu düşünüyorsanız muhtaçsınız demektir.
Varlık içinde yokluğu görmemişseniz, yoksulsunuz demektir.
Cesaret, Allah’tan hakkıyla korkmaktır; korkmuyorsanız korkaksınız demektir.
Kelimeler kalbinde hikmetler taşır, hikmeti görmüyorsanız cahilsiniz demektir.
İnfak etmek, azametle bilinir; vermeye güç yetirirken veremiyorsanız âcizsiniz demektir.

“Suyu bildin mi Çelebim? ”
“Lütfedip bildirirsen Lalam”
“Su, hayatın aynıdır. Hayat sudan ibarettir. Can olan ne varsa nebatatta, hayvanatta ve adem
oğlunda, suyu çekip aldığında ondan hayatı da alırsın…”
“Doğrudur Lalam”
“Su temizler, tâhirdir. Susuz kalan nesne kirlenir. İnsan kendini de nefsini de su ile temizlemelidir”

bir hücre karanlığında yalnızdır,
vakit huysuzlanır ve kandıramaz gözlerini uykuyla.
bin endişe yürür aklının kıvrımlarına,
tek kelime dökülmez dudaklarından.
kendini ele vermiş bir suçlu gibi yakalanır ansızın.
tövbe eder günahsızlığına.

Siz benim şiirimi sevecek değilsiniz
Ben de sizin şiirinizi sevecek değilim

İncire ve zeytine
Tur dağına bir de
Yalnızdır diğerlerinden daha yüksekte duran.

Ey mukallibe’l kulub,
inkılabımı ver bana.
ey kalpleri evirip çeviren,
yoğuran,
sevdiren,
sevindiren