Adı Söylenmeyen Bir Yara

“Adı Söylenmeyen Bir Yaradan”

Seni sevmek…
İçimde sessiz bir yangın gibi başladı,
kimse görmedi ama ben kül oldum,
sen ise hiç yanmadın.

Bir adım atsan tutacaktım,
ama sen hep geri durdun.
Sanki yaklaşmak suç,
sanki dokunmak günah gibiydi senin için.
Ben bekledim…
Sen suskun kaldın.
En çok da bu sustukların sızlattı içimi.

Gecenin en derin yerinde hep aynı acı çöker üzerime:
Biz aynı kalbin insanı olamadık.
Ben olurken,
sen hep olmamayı seçtin.
Benim yüreğim koştu,
seninki yerinden bile kıpırdamadı.

Ne sözün vardı tutacak,
ne gözünde kalacak bir ışık.
Ama ben sana hep bir ihtimal sakladım,
her ihtimalde biraz daha eksildim.
Kendi elimle büyüttüğüm hayal,
kendi elimde kırıldı.

En çok da şuna yandım:
Kavuşamamaya değil…
Kavuşmayı hiç denememene.
Cesaret etmediğin bir hikâyenin
ben tüm acısını taşıdım.

İçimde hâlâ bir yer sızlıyor,
adı yok, sesi yok, ama izi var.
Kaçsam geçmiyor,
kalsam kanıyor.
Bir yarayım ben;
ne kapanıyorum,
ne de kanamaktan vazgeçiyorum.

Ve şimdi anlıyorum:
Biz yarım kalmadık aslında,
biz hiç başlamadık.
Ben seni içimde bir ömre yazdım,
sen beni hiç okumadın.

Yine de…
Yüreğimde bir boşluk bıraktın,
adı söylenmeyen,
ama beni en çok acıtan.