Adı Sen Olan İnciye Şiiri - Vedat Koparan

Zaman boynu bükük baharı bekleyen telli duvaklı bir gelin gibi yalnızlıktan çoğul türküler söylercesine sessiz bir bekleyişte
Turna süzülüşlü sancılı acılar büyütürken hazanda senli sevincimi sahilde kayıklar ağaçlarla birlikte yeni günün getirisinin özleminde

Hani sözler vardır söylenesi ne o an yakalanır söylenemez bir boğum dolanır dilde tüm mevsimlere inat kaktüs direncinde o sözler ki söylendi mi sarmaşık olur tutulup yaşanası
Eller vardır yaşamı yoğurup anlam katan o eller ki öpüp ömür boyu bırakılmaması gereken
Gözler vardır derin deniz vurgun mavi biteviye bakılan o gözler ki bakışında yanmaya değer
Dudaklar vardır gel demeye ramak kalır gülüşünde gül goncası açtırır o dudaklar ki nefes kesen davetin doruğu kaybolur iki bende bir ben birde sen
Saçlar vardır sinmiş doğanın doyumsuz kokusu saçların ki yel vurur salınırken soludukça koklanası
Baharı müjdeleyen yürek atımıdır papatya falı sahile vurdukça dalgalar köşe kapmaca oynar an
dans eder ay teninde ışıldar yıldızlar yiter zaman gecenin koynunda tenin ki pürüzsüz işlenmiş inci yeni bir gün doğumu habercisi aralanır perde bütün renkler tamlanır eritir buzları nehir kavuşur denize

Bu hüzün müydü rüzgârla yüzüme çarpıp duran yoksa içten içe yıllarca sancıyan bir türlü kabuk bağlamayan yokluk yarası mı yüreğimi böylesine burkan
Gönlümden gitmeyip bilincimden silinmeyen hayalinle o görkemli sonsuz ve yaşanası ölümsüz sen mavi sevdam sokaklar canlanır kalkar ayağa ölürken tarihi sürecini bitirmiş olan
Dağlardan Spartaküs’ün baş kaldıran sesidir duyulan haykırırken yankısından inler şehirler gel seni bende bul bu bir çağrılı sevgi sarmalı…

Bitmedi…

Vedat Koparan 31.12.2006