Adı Karanfil Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

En fazla iki tel sigara
Rastgele seçmişim
Halbuki bilirsin içmem

-Bilirim içmezsin

Hatıra iklimlerinden topladığım kül gibi
Karanfil gibi, yanakların gül gibi
Bilirsin severim gülü, kendi yerime
Bir de karanfili, sen diye

-Bilirim seversin

***
Ne aşklar gömdüm pansiyon odalarına
Telefon sıralarına, boğazın serin sularına
Tren vagonlarına, gece yarılarına
Sen, sonra, elinde bir bardak ebediyet iksiri
Sonra bitmez tükenmek bilmeyen sevgin
Bir tutam hasretin
Anlamaz bakışlarda eriyen
***

Yedi renk
Say desen
Birincisi karanfil
İkincisi özlemin ve ayrılığın rengi
Bir de hüzün rengini bilirim
Senin, karanfilim
Gözlerinin rengi
Çatılınca kaşların
O gizleyemediğin sıcaklığın
ve söylemediğin sözlerin rengi
Sonra bir de
Arkana bakınca yüreğime saplanan
ayrılığın rengi

Birinde uyumuşum
İkincisinde aşkına uyanışım
Şehir iskeletlerinde şiir nöbetlerim
Aşka heyecan
Aşka ışıktan kaleler astım
Bir çiçek hülyasında
Seni hatırladım

Kül kokusuna, seni yazdım

Üstüme yeşil güneşler doğuyor
Yedi renk
Sana çıkıyor yedincisi
Yetmiş bir rengin incisi
Seni seviyorum
Bütün renklerinden öte hayatın
Seni seviyorum
Acısını senden uzak kalmışlığın
Seni seviyorum
Şiddetle, seni
Ve gelmeni istiyorum