Çamlar mağrur fakat, kavaklar üzgün,
Sinede yaranın, adı Eylül’dür...
Söğütler, çiçekler hepsi de süzgün,
Belayı saranın, adı Eylüldür.
Sararır yapraklar, düşer boşluğa,
İçmeden uğratır, bir sarhoşluğa...
Nasıl üzülünmez, bu nahoşluğa?
Çıramı yakanın, adı Eylül’dür.
Demiştim! Babama, nereye kadar?
Demişti; "be oğul, ömür bu akar!
Sana bahar oğul, bana sonbahar..."
Sakal ağartanın, adı Eylül'dür
Sevdadan sevdaya, koşup yorulduk!
Köşe başlarında azmı sorulduk! !
Mazi diye diye, gül'den kovulduk! ! !
Daldan koparanın, adı Eylül'dür.
Yetim Yağmur sever, her dem sevecek,
Mutlaka ömrüme EYLÜL! Değecek,
Belki de ardımdan bana gülecek,
Toprağa saranın, adı Eylül’dür.
Adana, 14.09.07 Yetim Yağmur
Nebi ÜnlerKayıt Tarihi : 14.9.2007 10:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yetim Yağmur sever, her dem sevecek Mutlaka ömrüme EYLÜL! Değecek Belki de ardımdan bana gülecek Toprağa atanın, adı Eylül’dür. Adana, 14.09.07 Yetim Yağmur
Köşe başlarında azmı sorulduk
Mazi diye diye, gül'den kovulduk
Daldan koparanın, adı Eylül'dür
eylül hazan eylül hüzün eylül yaprak dökümü eylül hüznübahar
tebrikler şaiir dost eylül vurmuş yüreğe dizelerde
Mutlaka ömrüme EYLÜL! Değecek
Belki de ardımdan bana gülecek
Toprağa atanın, adı Eylül’dür.
Tebrikler
TAM PUAN
TÜM YORUMLAR (5)