Adı Depremmiş Şiiri - Nuray Sarac Koparal

Ölü şehrin sokakları,
Sessiz çığlıklarla dolu...
Her yerde cesed izleri
Çaresizlik kol boyu
Korku,lanet,sonsuz acı
Ve ölümün kokusu...
Uykuda son buldu son nefes!
Kimi sarsıntıya uyandı
Ve o anda cansız kaldı
Kimi yanındakine sarıldı
Ama kaçamadı...
Topluca aldı bu kez
Azrail canları
Anlamaya bile fırsat b
Bırakmadı...
Sonuç son nefes
Bir sarsıntıydı...
Ya sonrası?
Can çekişen bedenlerde vardı
Kimi kurtarıldı,kimiyse;
Beton yığınlarının arasında
Ağlasa da sesini duyuramadı
Ve ölüme karşı koyamadı.
Toplu katliama yenik düştü
Gidenler ve geride bıraktıkları
Masumdular...
Yenik düştüler yedi nokta
Bilmem kaça...
Yerle bir oldu insan oğlu.
Ya kalanlar ne yapsınlar?
Kaybettiler işte bir anda herşeyi
Ne ana baba,ne evlat
Ne eş,ne de dost...
Aç ve açıktasın üstelik...
Ağlamalı mı? Çıldırmalı mı?