Adı Bahar.. Şiiri - Zeynep Ergün

Ağlıyordu.. İzlerken pencere kenarındaki kuşları..
Adım Bahar diyordu da bir tek o görmüyordu yüzündeki erken gelen kışı..

Saati hep 3 ü 10 geçiyordu..İlerlemese de olur, yeter diyordu tik tak ları..

Hikayeler anlatıyordu..hep aynı hikayeler..İlk kez anlatma heyecanıyla..
Ve hiç sönmüyordu sigarası.. Yarım yamalak nefesiyle..
En can alıcı yerinde çekiyordu içine.. en derine..
Ve her hikaye aynı cümle ile bitiyordu..
‘’ Ne zaman ki vazgeçirdiler hayallerden, Daha bir hafifledi bavullar ‘’ diyordu..
Oysa hiç gitmişliği de yoktu..
Adı Bahar dı..
Hep karanlık bakıyordu çamurdan gözleriyle..
Hala yas tutuyordu, her bir gidenin ardından..
‘’Unutmak ölmektir, inadına yaşıyorum ‘’ diyordu..
Mektuplar yazıyordu..yolluyordu, sahipsiz adreslere..
Susuyordum..
Mektuplarına cevap yazıyordum sahipsiz adreslerden..
Biliyordu..
‘’Üşüyorum’’ diyordu.. Ne zaman ağlasam üşüyorum..
Oysa adı Bahar dı..
Bir mektup daha yazıyordu..
Tek nefeslik sigarası kurumuş dudaklarına yapışıyordu..
‘’Bitmeli diyordu..En güzel yerinde tutkunun..
Ne de olsa gideceksin..
‘’Bitmeli..Hoşça kal’’ diyordu mektupta..
Özenle zarfa koyup uzatıyordu bana..
‘’İlk kez titriyor ellerin ‘’ diyordum..
‘’Üşüyorum ya ondandır ‘’ diyordu..
Oysa ağlamıyordu..
Kapısı açıktı ertesi sabah..
Göz ucuyla içeriye bakıp iki tokmak sesinin ardından usulca girmiştim içeri..
Korku ve telaşla onu arıyordu gözlerim..
Yoktu..
ilerliyordu da saat..
Kuşlar da yoktu..
Anlamıştım..
Pencerenin yanındaki kül tablasının altına sıkıştırılmış mektup ilişiyordu gözüme…
Kuşları izlediği sandalyeye çöküp açıyordum zarfı usulca..
Titriyordu ellerim..
‘’Sanırım unutuyorum (ölüyorum) …’’‘’Hoşça kal güzel kız’’ diyordu..
Hoşça kal..
Ve ekliyordu;
‘’Ne zaman ki vazgeçirdiler hayallerden, daha bi hafifledi bavullar’’
……………
Oysa kıştı gittiğinde…Ama adı Bahar dı..