Adı Aliydi Şiiri - Mehmet Nuri Gezmiş

Adı Aliydi,
ceddine rahmet okutturur dururdu.
yine köy bakkalının
camını topla kırdı.
ne yapabilirdi, oldu işte,
her ne hikmetse hep aksilikler...
gelir onu bulurdu.

Evine gelmezden
hakkındaki şikâyetler gelirdi.
el ayak temizliği derken,
kapıda soyunur, içeri girerdi,
annesinin dayak faslından sonra,
ninesinin kayırmasına sığınır
bir çorba içemeden uyurdu.

Yine de anne yüreği bu ya
uyumuş haline bakar,
a oğlum, yaramaz oğlum,
sen adam olacan da ben görecem
diye içinden geçirir,
bir çorba içemeden uyuduğuna üzülürdü.

Sabah erken kalkardı,
bir iki dersine bakardı.

Dünden kalan yaramazlıklar unutulur,
yeni güne hiç günahsız başlardı.
hem annesi, hem ninesi
sabah evin adamı olarak uğurlardı.

Ama her ne olursa olsun,
akşam üstü
gelince köyün arabası şehirden,
inenlerin ellerindeki torbalara bakardı.

Adı Aliydi,
okulda beslenme çantasından
çıkardığı, annesinin çöreklerini
hiç yalnız yemezdi, yiyemezdi.
kedi bile görse onunla paylaşırdı
ama görseydi bir arkadaşına bir muz,
hiç isteyemezdi,
tadını bile bilmezdi,
yeni bir elbise giyemezdi.

En iyi not matematikten alırdı,
annesinin yumurta, süt hesaplarını o yapardı
yumurtlarsa tavukları,
süt verirse inekleri...

Adı Aliydi,
ve hergün ki haliydi,
bir gün okuluna, bayraklı bir araba geldi.
çok merak etti,
doğrusu hoşuna da gitti
hem arabaya hem içinden çıkanlara
dikkat kesildi.
öğretmenlerinde de bir endişe sezdi.
gidince okuldan o araba,
merakla sordu öğretmenlerine
ve öğrendi.

Yıl ikibin yedi,
o arabanın okuluna geldiği o gün
Ali valiydi.