Âdem İle Gül Şiiri - Mehmet Necip Özmen

çapkınca başladı her şey
bakışlar
o bakış
diller
tatlı
nağmeler
şirin
endam
uf sormayın
işin başlangıcı hep aynı

bir çiçek
gül kokar
altın damlası kokar
biraz topalak ezmesi
biraz kırnafil
akıl uçup gider bir yerlere
baştan çıkarmaz mı
çapkınlık yapsaydı kadın

Âdem er
bir rüzgar
bir volkan
bir deprem
meltem başlar her şey
kasırga olup giderler erkenden
yaprakları da gülün
kokusu da gülün
niye ki

dilleri olmuştur diken diken

bir zaman oldu
“adam” Âdem oldu
nice zamandır
düşekoyardı puf pamuklara

yumuşakça
tüyden yeğni inişi
nerden bilecekti
derin idi
eni sonu
sırtı yere geldi
anladı anlamasına
da
burdan öte
Havva'sı değildi Âdem'in
bir başka madamdı madam

Âdem
sonunda olmuştu adam

1 aralık 2007 Denizli