Adam Gönüllü Çocuklar

Radyodan şarkılar biriktirirdik,
Canımız sıkılınca harcarız diye.
Sevdiklerimizin yüzlerini saklardık,
Yüreğimizin iç cebinde.
Çıkarıp bakardık arada,
Tebessümleri hala sıcak mı diye.
Hiç bir şiiri tam ezberlemedik,
Hiç bir yazılıya tam çalışmadık,
Hiç bir oyunu tamamlamadık,
Akşam ezanından sonra,
Sofrada olmak lazım diye.
Çocuktuk biz,
Büyümek istemeyen.
Çocuktuk ya biz,
Elleri çamur,
Ama yüzleri kirlenmeyen.
Platonik aşk yoktu.
Çünkü dünyanın kendisiydi,
Asıl platonik olan.
Her hayalimiz pembe olurdu,
Her hayalimiz azıcık tozlu.
Sınıfta ki mavi gözlü kız,
Ne kadar platonikse gönlümüzde.
En az o kadar platonikti,
Hiç binemediğimiz,
Vitrinde ki kırmızı bisiklet de.
Platonik bir alemin,
Gönlü adam çocuklarıydık.
Evet çocuktuk biz,
Hala çocuk değil miyiz?