Açlıktan Ölmeli Şiiri - İrem Aslan

Eski bir çağdan gelen
Lisanı bozuk biri gibi yabancıyım bu çağa
Her şey pek bir garip ,insanlar daha çok,
Bir kabileye düşmüşüm,
Alfabenin ortasından bir harf çıkarsa dilim
Son söz algılanacak sanki,O vakit
İnsan susmanın kölesi oluyor, ne çare
Konuşunca başka dünyaların düzeni bozulacak gibi,
Tek aman inine çekilip, akışa dikmek gözlerini
Ve rüzgara alışmalı, sadece saçını dağıttığını düşünmeden ,
ruhuna da üfledi misali
İçine özüne hiçliğine dönmeli insan eninde sonunda
Ki en çok kendini,kalbini,hislerini dinlemeli
Ait olmadığın bir dünyanın meyvesini yemektense,
Gerekirse açlıktan ölmeli !