Acının Zenginiyim Mutluluğun Fakiri

ACININ ZENGİNİYİM, MUTLULUĞUN FAKİRİ
/
Daha doğarken bile, kalçamıza vurdular,
Büyüdükçe günbegün, acımadan kırdılar,
Mutluluk diledikçe karşımızda durdular,
Bu ömür bilin işte, çilelerin eseri;
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Elbette mutlu oldum, arada kısa kısa,
Gülüp geçtim sadece, değinmem bu hususa,
Zaman çıktı karşıma, ondan da kısa kısa,
Ömrümü yorgan yaptım, bilmem var mı değeri;
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Kalmadım bir mekânda, dolaştım diyar diyar,
Özlemlere şad olduk, hasret ile ihtiyar,
Acep ne gün olurum, soruyorum bahtiyar,
Mehteranlar gibiyim, bir ileri bir geri;
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Öksüz ve yetim kaldım, on iki yaşındaydım,
Çocukken o günlerde, yaşam telaşındaydım,
Ekmeğimin aşımın, işimin başındaydım,
Hatta abartmam bile, doğduğum günden beri;
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Yorulmaz mı bir insan, her gün çile çekmekten,
Tökezleyip durdukça, gününe gün ekmekten,
Bende yoruldum işte, acıya diz çökmekten,
Belki söz söylemenin, tam zamanı tam yeri,
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Elbette sabır ile yaşamımı örmüşüm,
Ne çıkarsa karşıma, itidali sürmüşüm,
Âdemim geçmişimde, ne kederler görmüşüm,
Sönüyor usul usul, gözlerimin ah feri;
Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…
/
Âdem Efiloğlu