Acının Çıplak Tadıyla Şiiri - Kağan İşçen

soluksuz anlatırdım kendimi
paylaştığımız bulutlara
birlikte baktığımız aynamızdı
gökyüzünün hayatı
gözlerimizdeki ağlayan o şiir
sendin...

can evimdi ansızın uyanıp öptüğüm
dudağının kenarı
gecenin gülü konuşuyordu
gözbebeklerinde
sabah kuşları gibi haylaz
kendimi gözlerinde görünce ağlamıştım
ağzına lokma girmemiş yavru kuşlar misali
ellerine sarılmıştım
şimdi bütün sokaklar kara bir leke gibi
şafak çisentileriyle saçlarımda kokuyordu

beni anlamak mümkün değildi
yüreğim dağlara bağlanmaktan emekli
ölüme sığınmaya erken
mahşerî cinnetli
gönül azığıma yedeklediğim şiirlerle
sürerken hükmünü bağlanmak
içimdeki sesinin son kör yankısına
dudağının kenarıyla öpüşmeyi özlediğimi
itiraf ederek başlarım her ayrılığa

acının çıplak tadıyla
ustalaşınca düşlerim seni özlemeye
tabulaşır yaşamak
tüm temizler zehirlenir
oysa gülüm
inan bize bir imkansızlık yasak
sensizliği denemekten korkuyorum
eksik tamamlanır diye ömrüm