Acındırma Kendine Şiiri - Kasım Kobakçı

Tak bir şal üstüne,
Eğer şarkı söylemiyorsa yüreğin,
Yüklenip taşıma,
Acındırma kendine.

Özündeki güzellik,
Yaşatmazsa gerçeği,
Kıvrımlı yollarda,
Acındırma kendine.

Hep aynı olsun sözlerin,
Ağzından çıkmadan,
Eleme yaparak,
İnsanlara hırlamadan.

Bin kere düşün bir kere konuş,
İnsanları incitmeden,
Yalan sözlerinle,
Acındırma kendine.

Mayan sağlam ise,
Güller açar yüreğinde,
Güllerin yetiştiği topraklar,
Sana kollarını açar.

Düşme pisliğe,
Sorun olur sana,
Her adımında dikkatli ol,
Acındırma kendine.

Var mı bir sonu bilginin,
Artık yeter diyorsan,
Yan gelip yatıyorsan,
Kimi kandırıyorsun?

Senin işin ağlamak,
Neden yalvarıyorsun,
Eğer bilmiyorsan ilim ve hikmeti,
Acındırma kendine.

Sev kardeşini, sev beni,
Kuşu, dalı, çiçeği sev,
Yaratıcının aşkına,
İnsan sevgisi nerede?

Gözlerin anlatırken,
Bal taşıyan peteği,
Sus ve dökmeden,
Acındırma kendine.

Pişmanlık duymadan geldin dünyaya,
Bilmelisin bilgeliği,
Dünyalık mülkler için,
Bilmelisin gerçek serveti.

Ahlaki ve ruhsal sağlık,
Aşağılanmayı bırak,
Hayatı çekilmez hale getirip,
Acındırma kendine.

Söz kılıçtan keskindir,
Ciddiye al bunu, yalan söyleme,
Tüketir ömrünü,
Söylediğin her yalan.

Kimsenin önünde eğilme,
Ne yalan söyle ne de palavra,
Dinle "O"'nun sözlerini,
Acındırma kendine.