Açılıyor Ruhumun Kapkara Delikleri

Açılıyor ruhumun karanlık delikleri…
Yapmam sandığım şeyler “olabilir” geliyor…
Sahi yoksa bu mu, delilik dedikleri?
Vicdanım mantığımdan artık hesap soruyor.
Doğru diye bildiklerim, sahi doğru musunuz?
Aklım kaçıp giderse, sizler durur musunuz?

Kırılıyor zihnimdeki hep hayalden engeller.
“Hiç olmaz” sandıklarım, bir bir nasıl oluyor?
Kaynıyorken fikrimde erimiş taştan seller…
Bedenim bir koltukta, söyle nasıl duruyor?
İçimdeki fırtına bana rahat verir mi?
Fikrimin sıcağından bedenim de erir mi?

İlk çarptığım duvar, beni nasıl dağıttın?
Kendimi ben çelikten, polattan sanıyordum.
Bin yıllık neşem kaçtı, sen nasıl bir ağıttın?
Hâlbuki yaza kardeş bir şarkı arıyordum.
Dilim hep yalan söyler, ben mutluyum dedikçe…
Mutluluğu kim verir, Mevla vermedikçe…

Allah’ım sen yardım et, bu kâbus geçer olsun.
Sen aman vermesen, söyle kimden umut var?
Sen hazineni aç ki, kalbime huzur dolsun.
Sen kaparsan kapını, nerede mutluluk var?
O öyle bir şeydir ki, lafla tarif edilmez.
İnsan hak etmeyince, istemekle verilmez…