Acılar Şahidimdir Şiiri - Resul Üstün

Ilık bir ilkbahar sabahıydı. Doğa tüm güzelliğiyle bir gelin gibi süslenmiş, varacağı damat adayına hazırlanıyordu sanki. Her şey mükemmeldi. Bir tek pencereme konan serçeler telaşlı ve heyecanlıydılar. Cıvıltıdan çok farklı bir ses çıkarıyorlardı. Sesleri ağlamaklıydı, sanki biraz sonra olacakları sezmiş ve beni uyarmaya çalışıyorlardı o küçücük yürekleriyle. Derken, okul lojmanının o eğreti kapısı yıkılırcasına dövülmeye başlandı. Kim olduklarına bakmak için boyaları dökülmüş viran penceremden dışarıya doğru başımı uzattım. İki yandan kafama dayanan namluların soğukluğunu ta iliklerimde duyumsadım. Kafama namluları dayayanlar, olduğum yerde kıpırdamadan öylece beklememi, kapıyı da evdekilerden birilerinin açmasını 'emrettiler.' En büyük çocuğum altı yaşındaydı ozamanlar. Eşim evde olmadığı için, kapıyı kendi küçük, yüreği kocaman olan kızım açmak zorunda kalmıştı. Kapının açılmasıyla küçücük kızımın haykırışları köyü inletti, karşıdaki dağlardan keklik sürülerinin kaçış sesleri yankılandı yüreğimde. Kızcağız kapıyı açarken onun da kafası namluların soğukluğundan payına düşeni almıştı. Zangır zangır titriyordu tüm vücudu. Ama bu defa ağlamıyordu. Gözlerini, sadece yaşamı yok etmek için yaratılmış olan silahların sahiplerinin gözlerinin içine dikmiş öylece bekliyordu. Sonra.... sonra babasının ellerine kelepçe geçirilip, bilinmeyen yerlere doğru yol aldı dizel otmobiller. Kim bilir belki yarın, belki de hiç bir yarın geri dönmeyecekti o çok sevdiği babası. (Zaman Pusuda - Hziran 2005 Diclem Sahaf yayaınları)