Acılar mı Büyüttü Çocuk Yüzünü

Günden güne azalan bir şeyler var içimde
Artarken içimde yiten acının utancı
Çiçekler solduktan sonra zamansız ölümlerin göğsünde
Geçebiliyorsam eğer bir mezar taşının kıyısından yüreğim daralmadan
Acılarımda nankördür en az sevinçlerim kadar

Büyüdü toprağında çiçek
Ateş söndü kendiliğinden
Acılar mı büyüttü çocuk yüzünü
Yoksa sen mi acıları büyüttün çocuk yüzünde
Bilemeden geçtik
Her an yıkılacakmış gibi sallanan köprülerden

En kötüsüde kabullenmekti acıları
Boğazın düğümlenmeden geçebilmek
Bir zamanlar içini kül eden yangınlar ortasından

Kuma benziyordu zamanlar
Akarken hızla parmaklarımın arasından
Tutamıyorum hiçbir sevinci
Adı sonsuzluk olan hiçlikler içinde

Ve sana en güzel şiirlerini yazdıran
Güneşin yakıcılığını yüzünde saklayan bakış
Vedalar bile yitiriyor artık anlamını
Siliniyor günden güne külleri soğuyan ayrılık
Ama yine de hep taze kalıyor umut
Hangi gelecek eskir
Hangi şiir pas tutar ki dost
Umudu anlatıyorsa eğer...