Acı Yüklü Kent Şiiri - Naime Erlaçin

gök yollarında
bir kent yürüyor pek tanımadığım
kokusu çarpıyor tenime
insafsız idamların yorgun akşamlarında

el ayak çekilmiş
caddeler ıssız
park ışıkları değiyor yüreğime
yalnızlığın kıyısında
darağacı kuruyor haramiler
gözler uykuya diken
sessiz yakarışların yükselen feryadında

beynime saplanıyor acı yüklü kent
her sıçrayışımda buluta
kırılıyor yaşam kilidi

yolculuklarda epridi ömrüm
öyküm tarih kadar kadim
ölümsüz gençlik ise nöbette
kent kapılarında gardiyan

esrik bu büyüde paralanarak
uçuruyorum kendimi kent sokaklarına
kalbimde çöreklenen hayalin sureti
yitirilmiş geçmişten zalim bir tetik sesi

vurulmanın bir anlamı olmalı
darağacında sallanan beden 'zaman'
kuşanmış beni üzerine
yalnızca kendine ağlar
masum
kara mizah gibi bir intihardan

dinle bu çığlığı ey kalbim
dinle ve vurul!
benimle ölüyor zaman

(28 Ağustos 2003)