Acemi Şiiri - Emrah Kısmetli

Ne kadar şanslıyım ki düzenbazlar ülkesinde doğmuşum...

Taa çocukluktan öğrendim kağıt çalmayı.
Hep kupa kızını isterdim, hep maça kızı denk gelirdi.
Sıra beklemeyi bilmez ama gönül hırsızlarına hep iltimas gösterirdim.

Trafikte yol vermeyi bilmezdim.
Gel gör ki yaya geçidinde benim kupa kızına reverans çekerdim kolunda karo valesiyle.

Önceliğimiz farklı oldu hep.
Göte göt, puşta puşt demeyi şiirlerde öğrendik ama karşımıza çıkınca tanıyamadık.

Ne oturmasını bilirdik ne kalkmasını,
Kal derler kalkardık,
Kalk derler kalırdık.
Zamanlamayı bir türlü beceremezdim.
Ne bileyim, ritim saymakla ezgiler şarkıya dönüşmüyor.

Ağaçlara, tarlalara dalmayı çok severdik,
Ben hep olmamışları seçerdim.
Arkadaşlarım dalga geçerdi, ham onlar diye.
Ne bileyim,
Ben hem diş geçirmeyi, hem diş geçireni severim.

Gençliğimiz, bütün ekmek arası tavuk döner yiyerek geçti.
En azından biz öyle umarak ve aldırmadan yedik.
Halbuki yediğimiz ekmek arası salataydı.
Hala aynıyım, hiç ayırdetmem, önümüze ne konduysa yemeye alıştık bir kere.

Yumurta savaşlarımız olurdu karne günü.
Hep hoşlandığım kızın kafasında yumurta patlatırdım.
Yıllar geçse de öküzlüğün baki kaldığını oradan bilirim.

Köprünün altından geçen arabaların üstüne işerdik. Bizim köprünün altından hep idrar aktı o yüzden,
Biz yine değişemedik.

Kendimizi çakal zannettik,
Çakallar ülkesinde madara olduk.
Tam sıra bize geldi dedik,
Ama!
O köprüden işemeyecektik...