Abdulvahap Ateş Şiirleri - Şair Abdulvah ...

çözdü düğmelerini
şuh bakışlarıyla kaltak
bütün yapı taşlarım
öğretim tepe taklak

nutkum tutuldu birden

Bu çağdaş karanlıkta senide mi buldular,
Sana da mı ulaştı zalimlerin muştusu,
İçindeki mananın külünü savurdular,
Un ufak oldu gönül kaldı bir et kutusu.

Bir pohpohla mantığı iğdiş eden alkışlar,

Ey İstanbul,
Sen büyüdükçe,
Ben küçülüyorum,
Sen uzadıkça,
Ben kısalıyorum,
Sen oburlaştıkça,

Şu kara gölgemin ne ağrısı ne sızısı
imrenmekteyim onun gamsızlığına

dilim damağım kuruyup sürçse de
üzerime kurşun gibi hışım düşse de
soğuk iliklerimi bir kurt gibi öğütse de

Özlem kalbimden taşıp,
Gözlerimden akarken,
Duvarlarda dolaşıp,
Resimlere bakarken,

Düştü gözbebeğime,

bir hal olsaki bir hal
beni ona bağlasa
uykumu tokatlayıp
özlemi sarmalasa

Aklını efsaneye mahkum etmişsen
Varsa dokunulmazların dimağında
Papağanlığı öğrenmek addetmişsen
Sorgula kendini ademliğini
Salma güdülmeye hür benliğini
Uyutma çürütme zenginliğini

HOŞ GELDİN

Şurda,şunun ardında biri var biliyorum,
Bağrıma basıp basıp öpmeyi diliyorum.
Seni bana verene candan eğiliyorum,

Bir şey söyle anana
basmasın damarıma
ya işte böyle böyle...

Oğul herif ol biraz
yetmez mi bunca ikaz

dokunmayın bana şimdi ağlarım
söz etmeyin bana istanbul'umdan

anam orda
babam orda
kardeşlerim