Abdullah Ataş Şiirleri - Şair Abdullah Ataş

Haksızlık etmişim, kendime yazık,
Aşkını başıma, bela almışım.
Rotası belirsiz, dümeni bozuk,
Tek başına yalnız, kalakalmışım.

İstersen sitem de,istersen tenkit,

Şiddetinin tarifi yok, çektirdiğin ızdırabın,
Etten kemiktenim ben de, taştan değil ki ham maddem.
Çözemedim esrarını, gitmekteki ısrarının,
Ayrılmadan sebebini, baştan söyleseydin madem.

Dayanağı olmaksızın, biraz mantıksızdı küsmen,

Maziye özlemim, taştı içimde,
Anasız bir ocak, tütmez dediler.
Ne var ki şu sefil, garip içinde,
Evlat özüne kin, gütmez dediler.

Yazıldı yazımız, kırıldı kalem,

Bedenime dokunmadan, ruhumu hançerledin sen,
Aydınlık dünyamı, zindan ettin kasımın üçünde.
Konuşmanın hayaliyle alev alev yanıyorken,
Kapalıydı telefonun, kaldım hüzünler içinde.

Darmadağın oldum inan, saatler geçmek bilmedi,

Kabulümdür cehennem, eğer ki sen girmez isen,
Taş basarım bağrıma, hüzünleri yara yara.
Gaflete düşüp bir de, peşim sıra gelir isen,
İşte o an ararsın, bugünleri kara kara.

Hazanda elindeki çiçek değil ben solayım,

Neresinden bakarsan bak, sevgi denilen o resme,
İçindeki esen yeller, fırtınaya dönebilir.
Lanet etmek şöyle dursun, sen sen ol bahtına küsme,
Gün olur döner talihin, ızdırabın dinebilir.

Üstadın doğruluk olsun, sen de onun talebesi,

Karardı dünyamın aydınlık yolu,
Hürriyete hasret kaldım bu elde.
Zindan olmuş dağlar, ben ise suçlu,
Zihnime pranga vurdum bu elde.

Esirgeme bizden lütfunu bahşet,

Terkettim köyümü, düştüm yollara,
Yem olmamak için zalim kullara,
Dost bildiğim satmış beni pullara,
Kaderim böyleyse söyle ne edem.

Kendimi bağladım yazı turaya,

Akıl vermiş yüce mevlam, kulu düşünsün diyerek,
Düşündükçe anlıyorum varlığının kıymetini.
Sensin bana değer veren, sensin bana asıl destek,
Sen yanımda ol istemem ilahinin cennetini.

Çarmaklara gerseler de,sürseler de diyar diyar.

Bulmuşken kendimi ıssız sahrada,
Mecnun bana, aşkı yarat diyordu.
Gaipten bir feryat, artık daha da,
Bitmeden kendini, arat diyordu.

Ve ben de iyi ya, geldim buraya,