Abdülkadir Karaca Şiirleri - Şair Abdülk ...

Sen böyle acı gördün mü İstanbul
Sen böyle yalnızlık gördün mü
Öfke kusan,damar damar kan akan
Böyle ölüm gördün mü İstanbul

Geceleri bana mahrum ettin İstanbul

Karların içinden kardelen gibi
Bir gün çıkar mısın mezardan baba
Paramparça ediyorlar kalbimi
Koru kem dillerden, azardan baba

Ne acelen vardı; bir anda gittin

Dur gitme
Senin çuvalında altın kadehim
Geri dönmen için
Dur gitme
Sensiz ben ateşlere düşerim
Ne zemzemi

Yorgun düştüm
Belkide gelmediğin için
Umutlarım tükendiği için belkide
Bildiğim
Artık yorgun düştüm
Gelsen ne,gelmesen ne!

İnsan bu alışıyor herşeye
Olmayanlara ve gidenlere
Sevenine yada sevmeyenine
Güneşin batımına,gün doğumuna
Zamansız ölümlere,zamane dertlere
İnanılası herşeye alışıyor insan

Sözlerime yüklediğim umudum seni korkutmasın
En iyi bildiklerim bile unutuluyor sende
Lütfen soruma cevap ver
Madem esrarınla kalbimde bulunmaktasın
Aşk bu mu sence?

bana bir çevre verin
taş bloklarla örülmemiş olsun
apartman katlarıyla çevrilmemiş
yeşil kadar yeşil mavi kadar mavi
bana bir çevre verin

Mutluluğun büyüsünü tatmaya yönelik bir aşktı
İlkin ben sevmiştim seni
İlk o söyledi sevdiğini
İlkin onunlaydın sonra bana geldin
Aslında sen ondaykende benimleydin
Heralde ben rolümü tükettim senin filminde

Kalemim tükendi,cefam bitmedi
Başımı kesecek cellat ararım
Nefsim senin hayalinle titredi
Yara açan sensin nasıl sarayım

Kavuşmak ne demek,öğretmedin ki

Neden bir var bir yoksun
Bu kaçışın hayra alamet mi?
Ben bütünümle seni özlediğim kadarım
Seni beklediğim kadar nefescik yüreğimde
Böyle kaçma ne olur
Verdiğin söze hürmeten gel yanıma