Kalbimden sana armağan her atış,
Tabutumun altında bi dost her bakış,
İstersen gel artık toprağıma karış,
Göm beni sabaha karşı, elinden öleyim.
Ciğerim bir yudum daha almam der,
Farkettim ki hep seni aramışım. Senden sonra bir sürü insan gelip geçmiş hayatımdan. Kimisi beni senden çok sevmiş, Kimisi senden daha ince ruhlu, Kimisi daha güzel. Ama sorun şu ki ben iyi bi ilişkim olduğu için değil sen benim hayatımda olduğun için mutluymuşum. Senden sonra hep sana en yakın mutluluğu aramışım. Seninleyken olan mutluluğuma en yakın olan bile çok uzak kalmış. Ben sende kendimi bulmuşum. Hiç eksikliğini bilmediğim biriymişsin gelince fark etmişim doldurduğun boşluğu ve ben yokluğunda kaybolmuşum. Tüm sorunlarımı "nasılsa hayatımda o var bir şekilde aşarım" Diyerek çözmüşüm. Yıllarca bunu kabul etmek istememişim, unuttuğumu, senden nefret ettiğimi, bir daha asla adını bile duymak istemediğimi düşünmüşüm. Gerçekten de öyle olmuş adaşın olan kimseyle samimi olmamışım, ikinci ismi varsa ikinci ismini kullanmışım hep. Başka ismi yoksa "pişt" diye seslenmişim. Ben senden ayrılmışım da cesedini kalbimden söküp atamamışım.İnsan kendinden bi parçayı öyle kolay reddedemiyormuş, kendimi kandırmışım. Her şeye rağmen affetmişim aslında seni. "Ben olsam beni affetmezdim" diyişine cevaben de" sen benim kadar sevmedin" demişim. İşin özü seni özlemişim. Sesini duyup biraz konuştuktan sonra anlıyorum ki ben seni çok özlemişim. Ben seni, çok özlemişim...
Anlamaz onlar benim dünyamı,
Bin şiirin içinde atarım adım.
Hiçkimse bilmez inan hülyamı,
Gönlümde kanatlanan minik bir kadın.
Bir gemi var benden uzak hep,
Bu gece dertlerim boyumu aştı,
Sabrım son ahbap yitince taştı,
Kim dost? Kim düşman? karıştı.
Hancı meyleri dök yavaş yavaş.
Yıllar süren bir yoldan geldim,
Bana dünü unutturup yarınla sözleten,
Hayatımı söndüren, dünleri özleten,
Hiç yolu yokken yolları gözleten,
Saçlarında yanan şu kızıl ateş.
Koskoca ömrüm soldu sana bakarken,
Kimse tutmadı sen tut elimi,
Kaybetmeden yaz son yelini,
Çeriler bulmadan sarı gelini,
Gidelim buralardan, kalkta gidelim.
Ellerimi açtım bir dua ettim,
Kitaplara veriyorum şu fani ilgimi artık.
Çünkü kimi sevdikse darbeyi ondan aldık.
Kitaplar aldım belki sen kadar çok sevemezler,
Ama eminim, onlar beni terkedemezler.
Kitaplardır benimle hep yoldaş olan.
Nereye gittiği mühim mi?
Yollar sana gelmezse.
Acıtıyormuş değil mi?
İnsan dertten ölmezse.
Paslandım kavuşmayan kılıç misali kınına,
Kalan hatıraların içimdeki coşkusu,
İçimi ürpertir bu çiçekler kokusu,
İnsanı aldı mı bir de ölüm kuşkusu,
İşte o zaman can, çıkar gider bedenden.
Gözlerinden ayrılıp, kokunu unutunca.
Ruhlar mesafe tanımaz. Belki gözlerine bakamam, belki elini tutamam, belki sarılamam ama gözlerimi kapattığımda kokunu duyabiliyorum, hâlâ sarılabiliyorum sana ve hâlâ elini tutup hayallerimde dolaşabiliyorum seninle. Çok uzakta olsa da bedenler, bazı şeyler hep mümkün bence; öyle olmasa aşıklardan biri öldüğünde diğeri nasıl hâlâ yaşayabilirdi? Keza ölmeyecek olsa ona nasıl aşık denebilirdi ?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!