A Mezar Şiiri - Halil Müftüoğlu

Melekler kapatırken dünyevi perdeleri,
Yavaşca kaybolmakta gözlerimizin feri.
Dışlar sükut duruyor, İçlerde kıyamet var.
Sonsuz bir sessizlikle, hayatın sonu mezar.

Son güneşin bu günde yok olan saatleri,
Hüzünle getirmekte uhrevi geceleri.
Son nefesi verirken ürperen bedeninin,
Dışına çıkmaktadır içten gelen terlerin.

Final zamanı geldi geride kaldı çıkış.
Bitmeyecek sanılan hayatla biter yarış.
Dapdaracık yollardan gelinen bu menzilde,
Öyle bir ter döküş ki her çırpınış beyhude.

Geçilecek o yolun mevcudu çok incedir.
O iğne deliğinden bir vücut nasıl geçer?
Dünya meşakkatinde bir canavar gibiydin
Ne çare bu yolda da istemesen de teksin.

Bir yalnızlık içinde gelinmekte dünyaya.
Ahiret’e giderken yalnızsın bu veda’ ya
Her mezarda yatanlar cansız orda yatıyor.
Son ikametgâh mezar, mezarlıktan bakıyor.

20.09.2013

halil müftüoğlu