7 Cemaziye'l-evvel 1439

Bomboş bir adamım artık, fırtınalar kopmuyor içimde
Yitirilmiş sevgilerde aramıyorum kendi hayatım için
İsmini hatırlayamıyorum kulağıma konuşan o piçin
Bomboş bir adamım artık, bomboşum niçin

Kökünden kurutuyorum umutları bir bir
Küçükken eziyorum yılanın sinsi başını
Reform ediyorum yarınlar için aklımı
Nicedir yaşamak isterdim ailemle saadeti

Ama olmadı, gökler izin vermedi buna
Benden bir şeyi aldı ama, beni almadı hâlâ
İsyankarlığımdan olmalı kaderin garezi bana
7 Cemaziye'l-Evvel 1439'da her şeyimi aldı yanına.