40 -Kırk- Şiiri - Kağan İşçen

yolum uzun
adım dağların usancı
mutsuzluğum yedi iklim tanıdı
kör hüzünlerim
kaçırmadı hiçbir yağmuru izlemeyi
kandırıkçı gökkuşakları topladım
taç yapmak için saçlarına
ama hiçbir yalanı sana yakıştıramadım

dağım yüce
şanım gülsüz özlemler kahramanı
mecnun görmemiş çöller tanıdıkça hasretimi
öğreniyorum sana başka başka seslenmeyi
seni sevince eskimiyor hiçbir şey
eksikliğinin yerini seni sevmekle dolduruyorum
ölümlerle de yenileniyorum
nazsız eksik bir tamam oluyorum
tamam bir eksik
boşluğuna hava atıyorum ha ha ha
boşluğunla dopdolu

maceram büyük
lakabım uçurumlar artığı diyarsız kalpli
kimsesizliğimle haşır neşirim seninle andığım
çünkü gözlerindir ömrümün balkon kapısı
kendimi ancak senden kendime bakınca anlıyorum
acı mı acı koyu kahve gözlerine bakınca
bir ikindi falına bakar gibi
koyu kahve rüyalar görüyorum
acı mı acı koyu kahve gözlerin
40 yılım kadar benim/le
en az 40 yıl kadar hatırlı

aşkım gizli
kod adım ayağa düşmüş yavrum lapa lapa
acılarımın mozayiğinde buldun beni
sarararak yüksek sesli
bozarak düşlerimin orta yerini
beni keşfettiğini sanarak
bir kıyıya çekerek aşkımı
gözyaşlarımı bir sonbahar sisinden kaçar gibi
bırakarak bir köşeye
beni böyle tuhaf unutman yormazdı herşeyim olmanı
ayağa kalkabilmem için
elimin yakınlarında daima
bir seni sevmek zorunluluğu olmalıydı
ömrümden tasarruf edip
seni düşünmeye harcamalıydım
bütün yürekli hatırlamalarımı