4 Mevsim Kardelen Şiiri - Ferhat Atik

Bin yıl önce bir yaz başıydı
“Sen” duygusu girdiğinde kalbime,
İmrendiğim, arzuladığım, kızdığım ya da kıskandığım
Üste üste koyduğum her duygu “beni”,
Gözlerime çarpan yüzün “seni” yaşamak gibiydi.
Dile dökülemeyenin tenhalığında kalan aşk
Özlemlerine dalan kalbime hasret,
Nice dudaklarda, nice sevgilerde savruldu hoyratça
Kaçışan bakışların acısı oldu gün geldi,
Gün geldi arayış, gün geldi bulamayış...

Bir sevda seferinde, rotasız, kimsesiz, yalnız,
Bir okyanus ortasında dümensiz sensiz
Kötü aşkların pençesinde acımasız,
Hiç biri hiç dayanamadığım sensiz kalmak gibi olmadı.

Gündeliğin boş ayrıntılarında
Hiç yaşamamışlık sanki zaman,
Seni tanıdıkça,
Aşkın tüm dünlerini ortadan kaldıran.

Şimdi seni özlüyorum ya!
Artık herkes sen.
Hiç bir bedende sen, sen olmayacaksın ama,
Her yüzde sen aranacaksın.

Kimsesiz bir yazdı senden önce yaşamak
Oysa şimdi çıkılmış bir yolun ilk durağında
Bin mevsim aramadan beklediğim, sen,
Ey aşk, aşkı yaşatan
Şimdi sen bir kelebek
Ve ben sevdanı tadan bir kardelen.
Her mevsim Kardelen, dört mevsim Kardelen

Çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum.
Yüzündeki kedere, gür kirpiklerinin altından
Kısık lambalar gibi ışıyan gözlerine yakışıyor bu sevda
Çerçevesine sığmayan
Hüzünlü resimlerine
Aşk en çok yüzüne yakışıyor.
Kalbini bana anlatan, yüzüne.

Sersemletici bir rüzgar gibi geçti Eylül
Seni bir şiire düşündükçe
Kanat gibi, tüy gibi, dokunmak gibi
Uçucu ve huzur veren şeyler geliyor aklıma.
Önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük
Usulca düşüyor bir kağıt aklığına,
Belki de ilk kez giriyor yazdıklarıma, hayatıma.
Bir aşkın ilk günleri şimdi daha.

Şimdi her şey sıradanlığın dışında
Şimdi her şey kesintisiz ve sürekli bir devinim içinde
Şimdi her şey yeniden ve senli yüreğim bir aşk kalesi
Yepyeni bir hatıra yarattı sözcüklerin gücünden
Oysa sana bakınca, gözlerin kalıyor en çok hafızamda,
Oysa sen,
Aşkın tüm zamanlarından geldin bana,
Gözlerinden süzülen kalbini aşkıma bağışlasana...