16 Aralık Şiiri - Ozan Demirkesen

Tozlu raflarda kendine bir yer bulur belki satırlarım,
Öksüz Aralık ile yetim Haziran'ın sohbetini böler mi şımarık bir Nisan ayı?
Onları tanıyan yok mu yoksa?
Tanıyan yok mu onları?
Tozlu raflarda yalnız bırakılmış bir şiir kitabı tanır belki onları.

Rafların arasında, üçüncü koridorda bir cinayet işlenmiş.
Yalnızlığına terk edilmiş bir şiir kitabı izlemiş olanları.
Bir kadın, üç yerinden bıçaklamış adamı.
Önce sırtından, ardından kalbinden.
Adamın sırtına dokunan kadının elleri değilmiş bu sefer,
Adamın kalbine işleyen kadının sözleri değilmiş bu sefer.
Adam ağlamış,
Haziran'ın 5'ini gösteren takvim yapraklarına bakmış en son.
Duvarın yanındaki piyano ve onun yanında duvara asılı duran keman eşlik etmiş cinayete.
Kadın son kez bıçaklamış adamı,
Boynundan.
Ve adamın boynunda hissettiği, kadının dudakları değilmiş bu sefer.

Düşmüş onları izleyen şiir kitabı,
Tüm koridoru kaplayan kan gölüne düşmüş.
Çantasından bir el aynası çıkarmış kadın,
İki mektup düşmüş çantadan, iki farklı kişiden.
Biri yırtılmış, diğeri sapasağlam, özenle bakılmış.
Yırtılan aralık ayında yazılmış, diğeri Nisan.
Kadın rujunu tazeledikten sonra yerden almış mektupları.
Ve onları izleyen şiir kitabını.
Ve yakmış, yırtılan mektup ile onları izleyen şiir kitabını.