14 Eylül Şiiri - Figen Şençamlar

Hüzün,hazan,sarı yaprak,biten yaz aşkları,ağlayan gözler,hep haklılığını savunan telefondaki tok bir erkek sesi,hep suçlayan...

En çokta denizin hırçınlaşma telaşı kışa dair... Evet kıyılarımdayım iyot kokan ve burada kalacağım bir nevi toprak,geri dönüş varoluştan mutlak

sona varış,heyecanıyla adımlar karışmış daha hızlı daha hızlı... Çok mu hızlı geliyor kelimeler bir esssss...

Aşk,

Üç kelime ama çok acıtıyooo oysa nasıllllllll başlıyor anlayamıyorsun...

_Alo kimsiniz? diyen bir kadın sesi çoktan almış emniyeti arkasından kimi arıyorsunuz? ... ne denir o da bir kadın susarsın...

Nasıl bir şey? kaçıncı muaatap olduğum kadın sesleri... Hiç birinciliğim olmadı ki susmak,her seferinde bana kaldı...

(Muhteşem Yüzyıl dizisinden bir sahne var önümde Leo zehirli lokumu yedi Hürremin elinden,yapabilirmiydim verebilirmiydim karşımdaki insana o lokumu kendim adına hayır koca bi HAYIR yapamazdım yapmazdım) ...

Yazmak, özgürce kendi yüreğimden gelen kelimelerin birleşimden kurmak sadece kendi cümlelerimi sadece kendimi kendimden hani zaman zaman duyduğum ben,Şair bozuntusu...

(Matrakcı, eğer bir bedel ödenecekse kendim,öderim olmadı be matrakcı olmadı...