11 Mayıs 2016 Şiiri - Burak Yakup Mutlu

Özlediğim artık çok yakınlarımda diye başladığım beyaz sayfalara
Bir leke sürüyorum
Kara kalemimle derin yaralar bırakıyorum
Uzadıkça uzuyor yapma etme der gibi sayfalarını büküyor
Durmadan çizikler atıyorum
Okuyorum sessizce içimden ama içimdeki seste bir şeyler ekliyor
İçimdeki sese kulak verirken bir bakıyorum ki sağırlaşmışım
Özlemin sesi kulaklarımda duyamıyorum başka hiç bir şeyi
Gözlerimdeki yaş usulca süzülüyor yüzümde
Bir çocuğun su kaydırağındaki heyecanı gibi düşüyor kağıdımın yaralarına
İçi sızlıyor kağıdımın göz yaşlarımdan
Artık kabullenilmiş duruma o da susuyor
Sustukça yeni şeyler yazıyorum
Yazdıkça kirletiyorum bu beyaz sayfaları
Kirlendikçe küsüyor adeta bana
O da küstükçe diğer gözyaşlarımda takip ediyor bilinmez bir adresi
Kayboluyorlar çizilen her sokakta
Sorulan her yarada kayboluyorlar
Çıkmak için uğraştıkları bu ıssız mahsene iyice sürüklüyorum
Bir damla iki damla derken bir çoğunu yolladığımı görüyorum
Kaybolan her gözyaşımın hesabını soracak birini ararken
Özlediğimin artık çok uzaklarda olduğunu görüyorum
Mesafeleri yollarla değilde iki kafa arasındaki mesafeye göre hesaplıyorum
ve cidden bakıyorum da özlediğim artık çok uzaklarda
Hayallerime bile gelmiyor