10 Sentin Sesi Şiiri - Ekrem Parlak

10 SENTİN SESİ
Ekrem Parlak

İnsanlar yaslanıyor soğuk duvarlara,
Ciğerlerinde marazlı nefes.
Kursakları kuru, elleri öne eğri—
Elli santimden düşen
on sentin sesi.
Varyemeze mermi,
Betona dayanana yarım lokma hevesi.

Bebeler beleniyor
renksiz toprağa, kasırgalara.
Bir ana yine ağlıyor
gözlerini dikerek semaya.
Yakın Doğu’da, Asya’da, Afrika’da, Avrupa’da—
Yüksekten düşen on sentin sesi:
Kimine gülünç,
kimine bilincin kafesi.

Duvağında kan, kalbinde şarap lekesi,
Güneş daha dokunmadan tenine
üniformalarla geleceğe yolculuk
yapıyor kahırlı gelin.
Köpeklerin üstüne çiğ düşerken,
yankılanıyor derinden
ruhların kükremesi.
Şu batası on sentin sesi—
bayağı nefislerin
ateşli metresi.

Yedi tepede yakılıyor heybetli ateş.
Koşturuyorlar savaş meydanında.
Pilotsuz uçak giriyor bacalardan—
ürkerek bakıyor kadınlar, çocuklar,
alaca karanlıktan.
Şangırdayan üç beş metelik
ele verir kaçan Keldani’yi.
Yırtılmış keseden düşer
on sentin sesi.

Kelebek yüreklerinde
taşıyorlar zerre kadar umut.
Her çırpınış—aksak bir senfoni.
Everest’ten esen rüzgârda
nemlenir bulut,
kaşlar arasında
bir tutam kan kırmızısı.
Sınırları örerler oya oya.
Kulaklarda çınlar
on sentin sesi.
Yaşam alırlar,
yaş satarlar—hepsi mangır cabası.

Avuçtan düşer on sent.
Eğilir, kaldırır onu sarı benizli biri
duyargalarıyla.
Bu orkestradaki en belirgin tiz:
Yerçekimindeki paranın çınlaması.
Yüksekten düşen
on sentin sesi.

Saklar salyasını kuduran kara kurtlar.
Çamura bulanıp debelenirler,
bakışlarında kıllı karanlık.
Ama saklanamazlar.
Kuduz derilerden post yapar
sinsi avcılar.
Göbekleri üstüne uzanır
yakamoza bakan kızlar.
Kasket yere düşer,
beresi savrulur.
Sütreden gümüş sikkeler parlar,
darasını yazdırır,
şiresini bekler.
Ve yine duyulur:
Şu batası elli santimden düşen
on sentin sesi—
bayağı nefislerin
ateşli metresi.

23.03.09