07.55 Metrosu Şiiri - Rıfat Can Büyükatak

Kızılay'dayım, kalabalığın içinde kayboluyorum,
Etrafa bakıyorum, ama hiçbir şey göremiyorum gibi,
Sanki düşüncelerimin ağırlığı beni yere çekiyor,
Ağır ağır indim yürüyen merdivenden,
Tıpkı hayatımın yavaşça akıp gittiği gibi.

07.55 Metrosunun karanlık tünelinde yürümeye devam ediyorum,
Zindan gibi soğukluk, adım adım beni sarıyor,
Her geçen saniye daha da kayboluyorum,
Bir yerlere gitmek için değil, kaçmak için binmişim metroya,
Ama kaçabileceğim bir yer yok, kendimden bile.

Platformun boşluğuna daldım,
Yitip giden hayatları düşünürken,
Kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum,
Bir adımda sen at dedim kendime,
Ama ne kadar uğraşsam da, boşluğu dolduramıyorum.

O adımı attım ama platforma değil,
07.55 Metrosunun kapı eşiğine.

Ben bir korkak olmalıyım, adımı atamadığım için,
Bir intiharı bile korkmadan yapabilmek gerekirken,
Ben korktum, adımımı platforma atamadım.
Metro hala tıklım tıklım, insanlar ruhsuz ve karanlık,
Bebek gülüşleri aydınlatırken günlerimizi.
Karanlık tünelden geçerken içimdeki boşluk büyüyor,
Yalnızlık hissi koyulaşıyor her adımda,
Gözlerim daldı, hiçbir şey görmüyor gibi,
Belki de görüyorum ama umursamıyorum artık.

07.55 Metrosunun sesi kulaklarımda yankılanıyor,
Duyuyorum ama duymak istemiyorum,
Çünkü her ses beni karanlığa doğru çekiyor,
Sanki kayboluşumun sesi bu.

Sonra iniyorum durağımda
Platformun kenarında duruyorum,
Hayatın akışını seyrediyorum,
Ama kendi akışımı kontrol edemiyorum,
Bir adım daha atsam, nereye gideceğimi bilmiyorum.

O adımı atmadım, belki de atamadım,
Korkularım, kaygılarım, belirsizliklerim engelledi beni,
Ama belki de en korktuğum şey,
O adımı atsam bile, kaybolmamın sonu olacaktı.

Kızılay'dayım, kalabalığın içinde kaybolmuşum,
Etrafa bakıyorum ama hiçbir şey göremiyorum gibi,
Belki de görmek istemiyorum, kaçıyorum kendimden,
Ama bilmiyorum, kaçabileceğim bir yer var mı?