01Çıkmadın Cama Belma Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:a...
Son perdede çekildi ışığın gözlerine
Şehrin ışıklı pencerelerine is düştü
Çıkmadın cama Belma…
Ama verilmiş sözün vardı hani
Yani umuda sarılı kavlimiz
İkimiz
Saatler on ikiyi vurunca
Tedirgin metropol uyuyunca yani
Yorgun yürekleri dindirecektik
Vurup başımızı kara dağlara
Çıplak taylara çıplak binecektik,
2/:a...
Son bulut da geçti usulca ve saklanarak
Karanlıklar prensi ayın önü puslandı
Oysa sen çıkmadın cama
Ama Belma…
Ahdımız vardı hani. Yani…
Sarınıp türküleri zemheri soğuğunda
Sularda taş sektirecektik
Uzanıp düşlerin dingin yataklarına
Vurgun yemiş kalpleri dindirecektik
Vurup başımızı uzak illere
Kısraklara çıplak binecektik,
3/:a...
Son sarhoş da ödedi hesabı gönülsüzce
Apostol’un köhre barında söndü fener
Sense çıkmadın cama…
Ama Belma…
Ucu yanık mektubumuzun sonunda
Verilmiş sözümüz vardı hani
Yabani tarlalara. Evcil sevdamızı ekecektik
Kaçacaktık ufukların ardına
Küheylanlara çıplak binecektik,
4/:b...
Son bekçi de üfledi düdüğünü
Tükürüp alkol kokan kaldırımlara
Sense Belma…
Çıkmadın cama…
Ama. Kuytulanıp o son istasyona
İstim kokulu şarap doldurmuş
Ve tokuşturmuştuk düşlerimizi
Gülüşlerimizi alıp alıp hazine sandığından
Takvimlere ekmiştik şubatın soğuğunda
Kesip bileklerimizi isyanla
Ya da Belma…
Raylara uzanıp usulca…
Verilmiş sözümüz vardı hani
Ya da cesur kavlimiz
İkimiz
Saatler on ikiyi vurunca
Birlikte ölecektik...