Zulüm Şiiri - Esat Anık

Biz ' tozpembe' görmemişiz dünyayı 18 yaşımızda da...... (29 Mart 1972)

Istırabı tattırma zaten yaralı kalbim.
Ne çok acılar çektim kayboldu ümitlerim.
Bu hayatım senindir, yaralarım derindir;
Beni artık kahretme, verilen söz yemindir.

Bu acılar, azaplar yetti artık gelmedin.
Senin için öldüm de, yine beni sevmedin.
Şarkılarla avundum unutamadım seni;
Resimlerine bakıp kahrettim her gecemi.

Taptaze ümitlerim senin elinde soldu.
Kurduğumuz hayaller hani, nerde, ne oldu?
Yıllardır bekliyorum geri dönersin diye;
Bir gün pişman olur da, beni seversin diye.