Zulmün Kara Yüzü Şiiri - Meral Vurgun

zulmün yüzü karadır yüreklim
nar çiçeği yaşamak kardeşlik
ölüm karanfil, ölüm gelinciktir
gel yükümüzü katırlara yükeleyelim

birikip birikip yola düşenlerin
yürüdüğü yamaçlar bilir en çok
dişlerinden kan sızan vampirler de bilir
bedir bedir ay doğacak o günleri

sen de bil dilimin suskusu
al gözüm senin olsun
bak ufukta parlayan kırmızı alev
küllendirilmiş ateş kor demler
sabır mı bu, kin mi bu tarih
bu soykırım, bu katliam
bunca yalan-dolan

bir avuç gözyaşı
bir buket düş seni ayakta tutan
karanlıklarına sığındığın o tinsellik
gözgöze gelemediğin kendin kadar uzak sana
ve bir o kadar da yalan

paylaşarak yeraltı ve yerüstünü
parçalayarak bu çatlak gökyüzünü
şimşeği ve yağmuru dahi sürüp pazara
sata sata memleketin etini sütünü
sokak sokak, dağ dere kurt sürüleri
allı morlu şehirler ve şehir ışıkları
adımıza dileniyor el kapılarında el uşaklarında
kefenlerine sığmayacak torbalar için

ne zaman elele tutuşsak
kan dökerler aramıza
ne zaman toplasak sesimizi
eşkiya geçer adımız kayıtlara

her dağdan esen meşe yelinin
kurşunlu duvar diplerine yıkılan güneşin
ve susması, susturulması yoksulluğun
ve postallar altında çiğnenen ülke çocuklarının
altın tepsilerde efendilere sunulan başların
soran olmaz ederini, hesabı sorulur bizden

adımıza dileniyorlar el kapılarında
adımıza bu masa altı dilencileri

sidik yarışıyla cirit atan bu garip mahluklar
tank paletleriyle kanatarak toprağın bağrını
fidan fidan biçip geçerler de
ırmak ırmak akar direncin coşkusu
dayan kardeşim dayan

bu kardeşlik türküsü kan bağımız bizim
çözül ey dilimin suskusu
içime sığmayan çığlığım benim
suyunu alan ham çelik gibi yarını işleyelim...